Langenscheidt Polski wyjaśnień. 2015.
rozbieżność — ż V, DCMs. rozbieżnośćści; lm MD. rozbieżnośćści «brak zgodności; różnica, sprzeczność» Rozbieżność zdań, poglądów. Rozbieżność między pisownią a wymową. Unikać rozbieżności opinii … Słownik języka polskiego
asynchronizm — m IV, D. u, Ms. asynchronizmzmie, blm 1. «niezbieżność w czasie kilku zjawisk, czynności, procesów; niejednoczesność» 2. film. «rozbieżność obrazu i dźwięku w filmie zamierzona ze względów artystycznych lub spowodowana błędem technicznym» … Słownik języka polskiego
choć — 1. «spójnik łączący zdania lub ich części, uwydatniający nieskuteczność przeciwdziałania czemuś, kontrast okoliczności towarzyszących, rozbieżność między tym, co się dzieje, a tym, czego można było oczekiwać; chociaż» Zgrabna, choć nieładna.… … Słownik języka polskiego
diametralny — «przechodzący przez średnicę, ciągnący się wzdłuż średnicy; średnicowy» Diametralna płaszczyzna. przen. «krańcowo różny, wprost przeciwny; przeciwstawny, krańcowy» Diametralne różnice, rozbieżności. Diametralna rozbieżność poglądów. ‹z gr.› … Słownik języka polskiego
dysonans — m IV, D. u, Ms. dysonanssie; lm M. e 1. lit. «rym niedokładny, półtorazgłoskowy, w którym współdźwięczność nie obejmuje przedostatniej akcentowanej samogłoski wersu» 2. muz. «współbrzmienie lub następstwo co najmniej dwu dźwięków dające wrażenie… … Słownik języka polskiego
dywergencja — ż I, DCMs. dywergencjacji; lm D. dywergencjacji książk. «rozbieżność, powstawanie rozbieżności» ∆ biol. Dywergencja rozwoju «różnicowanie się w toku ewolucji pokrewnych cech organizmów (ras, gatunków) pod wpływem odmiennych warunków… … Słownik języka polskiego
kontrowersja — ż I, DCMs. kontrowersjasji; lm D. kontrowersjasji (kontrowersjasyj) «różnica zdań, rozbieżność sądów; spór, dyskusja, polemika» ‹łac.› … Słownik języka polskiego
lubo — I przestarz. «miło, przyjemnie, z przyjemnością» II przestarz. «spójnik przyłączający zdania lub ich części, wyrażające nieskuteczne przeciwdziałanie, kontrastujące okoliczności uboczne, rozbieżność między tym, co się rzeczywiście dzieje, a tym,… … Słownik języka polskiego
mimo — 1. «przyimek łączący się z rzeczownikiem w dopełniaczu (dawniej też w bierniku), tworzący wyrażenia oznaczające rozbieżność między tym, co się dzieje, a tym, czego się należało spodziewać; nie zważając na coś, wbrew czemuś, pomimo» Mimo urody nie … Słownik języka polskiego
mimo- — «pierwszy człon wyrazów złożonych, oznaczający najczęściej omijanie, pomijanie czegoś, rozbieżność z tym, co oznacza drugi człon, np. mimośród, mimowolny, mimochodem» … Słownik języka polskiego
